و در تفسیر قمى در ذیل آیه (من عمل صالحا من ذکر او انثى و هو مؤ من فلنحیینه حیوة طیبة ...) از معصوم روایت کرده که فرمود: منظور از حیات طیبة قناعت است .
و در کتاب معانى به سند خود از ابن ابى عمیر از بعضى از راویان شیعه از امام صادق (علیه السلام ) روایت کرده که شخصى به حضرتش عرض کرد: ابا الخطاب هر جا مى نشیند، از شما نقل مى کند، که فرموده اید: وقتى حق را شناختى دیگر هر عملى که مى خواهى بکنى بکن ، فرمود: خدا لعنت کند ابا الخطاب را، به خدا قسم من اینطور نگفتم بلکه گفتم : وقتى حق را شناختى هر عمل خیرى که خواستى بکن زیرا خدا از تو قبول مى کند، چون خودش فرموده : (من عمل صالحا من ذکر او انثى و هو مؤ من فاولئک یدخلون الجنة یرزقون فیها بغیر حساب ) و نیز فرموده : (من عمل صالحا من ذکر او انثى و هو مؤ من فلنحیینه حیوة طیبة ).
مؤ لف : این همان معنایى است که ما براى آیه کردیم .
و در کافى به سند خود از ابى بصیر از ابى عبد الله (علیه السلام ) روایت کرده که گفت : به حضرتش عرض کردم : معناى (فاذا قرأ ت القرآن فاستعذ بالله ... یتوکلون ) چیست ؟ فرمود: اى محمد به خدا سوگند شیطان بر بدن مؤ من مسلط مى شود ولى بر دین او مسلط نمى گردد بر ایوب مسلط شد و خلقت بدنى او را بد منظره کرد، ولى بر دینش مسلط نشد، بر مؤ منین هم همینطور، گاهى بر بدنهایشان مسلط مى شود ولى بر دینشان مسلط نمى گردد.
عرض کردم معناى آیه (انما سلطانه على الذین یتولونه و الذین هم به مشرکون ) چیست ؟ فرمود: مقصود کسانیند که به خدا شرک مى ورزند شیطان هم بر بدنهایشان مسلط مى شود و هم بر ادیانشان .
مؤ لف : این روایت را عیاشى از ابى بصیر از آن جناب نقل کرده .
و ارجاع ضمیر (به ) به خدا یکى از آن دو معنایى بود که براى آیه شریفه کرده اند و در سابق گذشت .
امام صادق(ع)
کمترین چیزی که انسان را از ایمان خارج می کند این است که کسی را برادر دینی خویش قرار دهید و اشتباهات و خطاهای او را شماره کنید تا به واسطه آن ها او را سرزنش کنید.
آیا این نگرش عفیفانه است؟